Mijn fascinatie zit in het dichterbij komen van mensen die ver van mij af staan.
Ik groeide op met een gevoel van trots op mijn eigen bubbel. Maar op een gegeven moment merkte ik dat ik mij ver verwijderd voelde van andere groeperingen, en daarbij was ik ook niet meer altijd zo trots op die eigen bubbel. Waarom we bij een groepje willen horen als we tiener zijn is om ervoor te zorgen dat we niet alleen achterblijven op het schoolplein, we zijn nou eenmaal kudde dieren. Maar dat is niet een behoefte waar we net zoals bij de puberfase uitgroeien, beter gezegd, het zit in ons om op zoek te gaan naar een eigen kudde. Dat voelt veilig en vertrouwd, het communiceert makkelijk en is bekend.
Maar betekent dat dan ook dat we niet bij andere kuddes kunnen horen? Dat we ons op een bepaald moment zo ver van bepaalde kuddes voelen dat we niet meer weten hoe we ermee moeten communiceren of er begrip voor kunnen voelen? Deze vragen prikkelde mij al langere tijd en ik wilde dit op een praktische manier onderzoeken tijdens mijn afstudeerjaar.
Mijn onderzoek was gericht op polarisatie, waardoor ik nog meer drijfveer kreeg om in de verschillende rollen te stappen. Zo kan ik ervaren hoe het is om tegenover anderen te staan, in dit geval mijzelf. Daarnaast ben ik benieuwd of ik de meningen van het publiek hiermee kan sturen, omdat beeld- en audiomanipulatie een onderdeel kan zijn binnen een polariserende maatschappij. Iets creëren dat nog niet bestaat, maakte mij nieuwsgierig.